با وجود نام، سفید کننده های لباسشویی مدرن شامل سفید کننده خانگی (هیپوکلریت سدیم) نمی شوند.
سفید کننده های لباسشویی معمولاً ترکیبات افزایشی پایدار پراکسید هیدروژن، مانند سدیم پربورات و سدیم پرکربنات هستند.
اینها به عنوان جامد غیرفعال هستند اما با قرار گرفتن در معرض آب، پراکسید هیدروژن آزاد می کنند.
اهداف اصلی سفید کننده ها لکه های آلی قابل اکسید شدن هستند که معمولاً منشا گیاهی دارند (مانند کلروفیل، رنگ های آنتوسیانین، تانن ها، اسیدهای هیومیک و رنگدانه های کاروتنوئید).
پودر لباسشویی ترکیه ای در شرایط بسیار خاصی تولید و مورد استفاده قرار می گیرد.
پراکسید هیدروژن در دمای کمتر از 60 درجه سانتیگراد (140 درجه فارنهایت) به عنوان سفید کننده به اندازه کافی فعال نیست، که به طور سنتی شستشوی گرم را معمول می کرد.
توسعه فعال‌کننده‌های سفیدکننده در دهه‌های 1970 و 1980 باعث شد دمای شستشوی خنک‌تر مؤثر باشد.
این ترکیبات، مانند تترااستیل اتیلن دی آمین (TAED)، با پراکسید هیدروژن واکنش داده و اسید پراستیک تولید می‌کنند که سفیدکننده‌ای حتی موثرتر، به ویژه در دماهای پایین‌تر.
قلیاها همچنین ممکن است عملکرد شستشو را از طریق صابون سازی چربی ها افزایش دهند.
سازنده و سورفکتانت به طور هم افزایی برای دستیابی به حذف خاک کار می کنند و اثر شستشوی سازنده ممکن است از اثر سورفکتانت بیشتر شود.
تری فسفات سدیم با الیاف آبدوست مانند پنبه، پشم، پلی آمید و پلی آکریلونیتریل، خاک را به طور موثرتری نسبت به یک سورفاکتانت به تنهایی حذف می کند.
هنگام شستن الیاف آبگریز مانند پلی استرها و پلی اولفین ها، اثربخشی سورفکتانت از سازنده پیشی می گیرد.
شرکت های شیمیایی آلمان در سال 1917 در پاسخ به کمبود مواد تشکیل دهنده صابون در طول محاصره متفقین آلمان در طول جنگ جهانی اول، یک سورفکتانت آلکیل سولفات تولید کردند.
در دهه 1930، مسیرهای تجاری قابل دوام برای رسیدن به الکل های چرب ایجاد شد و این مواد جدید به استرهای سولفات آنها تبدیل شدند.
خاکهای محلول در آب مانند قندها، نمکهای معدنی، اوره و تعریق.
خاکهای ذرات جامد مانند زنگ، اکسیدهای فلزی، دوده (کربن سیاه)، کربناتها، سیلیکاتها و هوموس.
خاک های آبگریز مانند چربی های حیوانی، روغن های گیاهی، سبوم، روغن معدنی و گریس.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.